Een halve eeuw geleden beleefde Amsterdam roerige tijden. De Provobeweging, rookbommen bij het huwelijk van Beatrix en Claus en een bezetting van het Maagdenhuis. Binnen de hoofdstedelijke balie was het eveneens verre van rustig. De traditioneel kleine kantooromvang werd verlaten en de naoorlogse verzuiling was niet meer heilig. De beoogde schaalvergroting, ingegeven door economische motieven, leidde tot een nerveuze stoelendans aan de grachten.

In die periode sloegen niet twee, maar liefst drie gevestigde Amsterdamse kantoren (met verschillende religieuze achtergrond) de handen inéén en betrokken een modern kantoorpand aan het Museumplein – buiten de traditionele grachtengordel, maar toch nog op loopafstand van de Prinsengracht en het Kleine-Gartmanplantsoen, zodat Gerechtshof, Rechtbank, Kantongerecht en Huis van Bewaring binnen bereik bleven.
Aldus ontstond in 1970 een samenwerkingsverband van twaalf compagnons en drie stagiaires, op dat moment het grootste van Amsterdam, en daarmee van Nederland.
In die tijd droegen kantoren gewoonlijk de familienaam van de oudste, ofwel van de advocaat die het bord aan de gevel en het briefpapier aanvoerde. In de collectieve kantooraanduiding werden de anderen als het ware op één hoop geveegd onder de verzamelnaam cum suis.
Waarom kreeg de nieuwe combinatie de naam Houthoff c.s.? De destijds zestigjarige Henri Louis – roepnaam Hans – Houthoff was immers bij lange na niet de oudste, zelfs pas de vierde in de nieuwe rij. Het antwoord werd gegeven door de praktijk. Hans Houthoff was gezegend met een natuurlijk leiderschap. Zijn vanzelfsprekende gezag hoefde hij niet te ontlenen aan een formele functie binnen de kantoororganisatie. Een kantoorbeslissing zonder zijn instemming was ondenkbaar. Achtereenvolgende maatschapsbesturen verzekerden zich eerst en informeel van zijn steun alvorens een voorstel in de vergadering te brengen.
Liep het binnen kantoor onderling stroef, dan was er altijd nog het overleg op Trompenburgh, de door de familie Houthoff bewoonde buitenplaats in ’s-Graveland. Uit de kruiwagen springende kikkers werden daar ontboden voor een goed gesprek, ver van het tumult van de grote stad. De volgende dag op kantoor bleek de Trompenburgh-diplomatie wederom heilzaam gewerkt te hebben.

Oorspronkelijk vestigde Hans Houthoff zijn reputatie in de verzekeringspraktijk. Hij bediende de grote assuradeuren van zijn tijd en daarnaast een aantal indrukwekkende ondernemingen op ander terrein. Zijn christelijke achtergrond kwam tot zijn recht bij zijn positie als huisadvocaat van het Nederlandse Leger des Heils. Hij was streng (in de eerste plaats voor zichzelf), maar kon ook zijn barmhartige kant tonen. Zo bekommerde hij zich vanuit de Raad van Toezicht om vakgenoten, die moeite hadden zich te handhaven en de grenzen van de beroepsregels verkenden. Nog ver na zijn zeventigste oefende Hans Houthoff de praktijk uit. Tot aan zijn dood, in 1997, bleef de oudste van onze twee kantoor-naamgevers wonen op Trompenburgh.