Tot tien tellen,
blijven ademen en
vertrouw op je eigen
kracht
Vader en dochter over elkaar, het vak en hun relatie.
“Eigenlijk wilde ik toneelspeler worden. Dat vond mijn vader geen briljant plan. Lang nadenken over iets anders hoefde ik niet. De vrijheid en het onafhankelijke karakter van de advocatuur trokken me enorm aan. Je kunt een bord op de deur spijkeren en het vak inrichten zoals jij denkt dat het goed is.”
“Annemarthe moet in deze periode zelf ontdekken of ze een passie voor dit vak heeft. Ik ben niet haar leermeester.”
“Direct na mijn beëdiging stapte ik voor een getuigenverhoor op de trein naar Assen. De volgende dag behandelde ik een faillissement, weer een dag later een strafzaak. Ik werd gelijk in het diepe gegooid. De nieuwe generatie is bij de start veel deskundiger dan mijn generatie. Ze leren, zoals Annemarthe, allerlei vaardigheden in speciale opleidingsklasjes. Dat komt het vak ten goede.”
“Toen ze voor het eerst ging pleiten, vond ze dat natuurlijk spannend. Ik heb haar gezegd dat ze zich in de rechter moest verplaatsen. Die wil iemand tegenover zich hebben die iets bijzonders vertelt en dat duidelijk en helder doet.”
“Toen ik vertelde dat ik naar het conservatorium wilde gaan om violist te worden, stond mijn vader daar niet afwijzend tegenover. Hij wees me wel op de realiteit, namelijk dat er bij een orkest slechts plaats is voor één eerste violist. Dat heeft me aan het denken gezet.”
“Als ik morgen zou zeggen dat ik van iets anders gelukkiger word, dan zegt hij: ‘Absoluut doen.’”
“Ik wilde juist niet hetzelfde als mijn vader gaan doen. Ik ben eerst stage gaan lopen bij de NOS en de Nederlandse ambassade in Tel Aviv. Tijdens mijn master Civiel Recht sprong het vonkje over. Ik merkte dat ik het ongelofelijk leuk vond om juridische problemen op te lossen.”
“Toen ik hem vlak voor mijn eerste pleidooi nog even belde, zei hij: ‘Tot tien tellen, blijven ademen en vertrouw op je eigen kracht.’ Hij gaat me niet precies vertellen wat ik inhoudelijk wel en niet moet doen. Dingen stap voor stap doen en het overzicht bewaren; dat zijn de belangrijkste lessen die ik van hem heb geleerd.”
“Zij treedt opvallend onbevangen, zonder vrees en met veel verve uitdagingen tegemoet. Haar grootste valkuil is haar bescheidenheid. Ze praat zichzelf soms onnodig naar beneden.”
“Thuis discussiëren we graag – maar niet over elkaars business. Over bepaalde zaken kunnen wij niet met elkaar praten. Punt. Het blijft bij een grapje, zo van: ‘O, zitten jullie ook in die zaak?’”
“NautaDutilh, Stibbe… Ik had het allemaal prachtig gevonden voor haar. De Brauw is een fantastisch kantoor. Ik kan me voorstellen dat het goed bij haar past. Vroeger was De Brauw misschien wat wetenschappelijker, wat geleerder. Wij waren meer hands-on, minder formeel. Tegenwoordig is dat verschil er niet meer zo, zeker niet als ik kijk naar de zaken waarin de kantoren tegenover elkaar staan.”
“Houthoff is zeer innovatief. Wij hebben zes jaar geleden bijvoorbeeld als eerste kantoor de speciale begeleiding van startups opgezet. Dat hebben bijna alle kantoren van ons overgenomen. Zo’n ambitieuze en innovatieve omgeving had goed bij Annemarthe gepast, maar het was geen optie: we halen hier uit principe geen familieleden naar binnen.”
“Hij is een alleskunner, een onafhankelijk denker en onvermoeibaar. Hij volgt heel sterk zijn eigen gevoel en is daar door anderen, ook door mij, moeilijk van af te brengen. Een beetje eigenwijs is hij wel.”
“Bepaalde informatie dient binnen de muren van het kantoor te blijven. Dat vind ik niet moeilijk. Soms vraag ik hem iets over hoe ik een zaak moet aanpakken, maar dan ga ik er niet juridisch inhoudelijk op in.”
“Ik weet het niet… Bij De Brauw werken veel verschillende mensen; de differentiatie is misschien iets groter dan bij Houthoff. Men is zeer inhoudelijk met het vak bezig en je wordt geaccepteerd zoals je bent. Dat spreekt mij aan.”
“Ik vind De Brauw innovatief. Waren jullie bij Houthoff echt de eerste die met startups aan de slag gingen?”
‘O, zitten
jullie ook
in die zaak?’
Google+
